De menselijke kant

Yesss, vandaag weer één, weer een collega, die weet dat er voor haar weer werk is na haar periode bij RijnPlant. Weer een collega, die de onzekerheid op dat vlak even los kan laten, even kan zuchten van verlichting, omdat ze weer door kan... de financiële zorgen even los kan laten, weer vooruit kan kijken......

En toch lacht ze niet, ze is wel blij, opgelucht, maar net als de meesten die vertrekken lacht ze niet.....

Het is zo dubbel, ze gaan weg, hebben gelukkig op tijd iets anders gevonden, maar eigenlijk, diep van binnen willen ze niet. Op een enkele uitzondering na, waren ze helemaal niet van plan het bedrijf binnenkort te verlaten, waren ze niet bezig met een eventuele andere baan.

Het onvrijwillig moeten vertrekken doet veel met de collega's. Het blijft onwerkelijk, hoewel het al maanden duidelijk is. Nu de namen ook echt bekend gemaakt zijn, de stickers geplakt zijn op de poppetjes, komt het voor elk van hen toch nog even keihard binnen.

 

De een kan er schijnbaar luchtig over doen en de ander is dagen van slag, uit zijn hum, moet zichzelf echt weer zien te herpakken...... En ja, het is zo logisch dat dat gebeurt. Sommige poppetjes werken al 30 jaar met hun hele ziel en zaligheid voor het bedrijf, weten niet beter dan dat hun leven is, zo'n deel van hun. En ineens is dat zomaar weg, afgenomen na de overname, door de beslissing van de nieuwe eigenaar. Een beslissing die volgens de strategie van dat bedrijf logisch is, maar nee........ natuurlijk voelt dat voor deze collega's niet zo. Er is de laatste jaren zo hard geknokt, er is zoveel energie in gestoken om het hoofd boven water te krijgen/houden. Natuurlijk door de familie van Rijn zelf , maar zeker ook door een groep loyale medewerkers die er altijd voor zijn blijven gaan.  Natuurlijk voelt elk van hen dit als een grote teleurstelling, als een falen, als een......tja hoe voelt het eigenlijk....... Een van de collega's zei het kort en bondig: zo zonde, zo verrotte zonde.........

De bergen tijd, passie, energie en natuurlijk ook geld zijn niet genoeg geweest, het heeft niet zo mogen zijn. Het bedrijf heeft hele mooie en hele slechte jaren gekend en ze hebben ze allemaal meegemaakt. En nu......... nu is het voor dit onderdeel van RijnPlant klaar, de tuin is verkocht en de nieuwe eigenaar is al begonnen met de eerste werkzaamheden, terwijl wij aan het afbouwen zijn.

 

De laatste periode wordt er nog keihard gewerkt om de afbouw goed te laten verlopen, wordt elke klant nog steeds gekoesterd, elke plant door de echte liefhebber nog zorgvuldig uitgezocht, maar je voelt het elke dag....... elke dag is er één minder, de weken worden fluisterend afgeteld en soms even naar elkaar hardop, even schreeuwend, even de zelfbeheersing verliezend.

 

Het is al een aantal maanden bekend dat de activiteiten op de locatie van Rijnplant in Naaldwijk, de handelskwekerij, per 31 december stoppen. Na de overname door Dümmen Orange is besloten dat de kwekerij niet past in de strategie en dat alleen de veredelingstak onder Dümmen Orange door gaat. Er wordt al geruime tijd intern en extern gekeken naar nieuwe werkplekken en terwijl de datum nadert, wordt het clubje wat uiteindelijk " sneuvelt" gelukkig steeds kleiner.
Zoals het een fatsoenlijk werkgever betaamt, is voor deze mensen een keurig outplacement traject opgestart en bestaat er een sociaal plan. Netjes en fatsoenlijk, zoals het hoort, maar weet je........dat neemt het gevoel voor de mensen niet weg. De een voelt zich afgedankt, de ander voelt het als een rotschop en weer een ander lijkt al maanden gelaten. Voor elk van hen voelt het zoals het voor hem/haar voelt. Ik sla het gade, met mijn eigen gevoel, ben nauw betrokken door wie ik ben en door mijn rol als OR lid en ja, ook ik heb na straks 6 jaar het stickertje opgeplakt gekregen.

Het moet blijkbaar zo zijn, ik heb meegemaakt hoe er gevochten is, maar het was gewoon niet genoeg. Ik kan het beredeneren, kan heel veel begrijpen, maar ook ik voel er bij wat ik voel. Maar een ding weet ik zeker, elk van de collega's waar ik hier over praat, vindt weer zijn weg, vindt weer zijn pad. Als straks de kappen leeg raken, de laatste Anthuriums de tuin af gaan, komt er een einde aan een tijdperk, een einde aan dit hoofdstuk en begint voor elk van ons een nieuwe. We komen elkaar in deze sector vast weer tegen, elk in onze nieuwe rol, met ons eigen gevoel.

 

Ik schrijf veel, maar hield me tot nu toe ver van dit onderwerp. Hoog tijd om het nu wel te doen, vanuit mijn gevoel, mijn beleving, voor mijn collega's en voor mezelf. Het is tenslotte ook één van de vele verhalen uit de sierteeltsector. Dit keer alleen een minder mooi verhaal, want ook die zijn er helaas veel.