Kleurenspel

Kleurenspel
Je maakt haar blij
Tovert
Op haar gezicht
Een glimlach vrij

Kleurenspel
Je grijpt haar even
Doet
In haar hart
De passie herleven

Een 10 voor juf Monique van De Hoef & Hugo

Hier zit ik dan, het is 12 uur precies op maandag 5 oktober, mijn hoofd zit vol, de adrenaline stroomt nog door mijn lijf en de indrukken flitsen door mijn hoofd. Het is vandaag de Dag van de Leraar en de dag van “Een 10 voor de juf”, de dag waarop de zo welverdiende waardering getoond wordt aan juffen en meesters.

In alle vroegte stappen we vanmorgen de auto vol vrolijke bloemen en planten in. We gaan op missie, bijna niemand weet nog waarheen, maar wij wel en we hebben er zin in. Vandaag gaan we op pad naar de winnares van de facebookactie van Een 10 voor de juf, de leukste en liefste juf van 2016. Wie dit is, moet nog geheim blijven en dus blijf ook ik, als grote uitzondering, even helemaal stil op social media. Ok, op een klein trigger berichtje na dan, even vanuit de auto. Ik kan het natuurlijk niet laten…… Social Media is snel, dus een verkeerd woord, kan de verrassing al verpesten en dat is het laatste wat je wil.

Vrolijk kletsend reizen we af naar Waalwijk, naar basisschool de Hoef & Hugo. Het blijft een spannend moment, zeker als blijkt dat er om 7.15 uur al twee dames voor een gesloten deur staan te wachten. Het zal toch niet………. Juf Monique zal toch niet nu al aanwezig zijn???? Wat aarzelend lopen we op de dames af en al snel blijkt dat zij bij het “complot” horen. Het zijn de dames van Koffietijd van RTL4, die net als wij op dit tijdstip dringend aan koffie toe waren. Maar niks daar van, eerst die auto leeg, even de handen uit de mouwen. Vele handen maken licht werk en al snel kunnen we het lokaal in om te versieren met allerlei vrolijke bloemen en planten. Op de achtergrond krijg ik mee wat het exacte plan is en dat er door Koffietijd “semi-live” opgenomen wordt. Geen tijd dus voor fouten, geen kans op nog een keer over doen. Nee alles moet in een keer goed.

Langzaam druppelen de eerste kinderen van groep 7/8 binnen, die allemaal stuk voor stuk laten merken hoe spannend en leuk ze dit vinden. Alle bloemen en planten in de klas worden bekeken, aangeraakt en vergeleken. Logischerwijs verschillen de smaken en wordt er zelfs nog even snel onderling geruild.
We praten wat, maken foto’s en voelen ook bij onszelf de spanning opkomen. Nog even, nog heel even en dan is het zo ver. We zoeken met de telefoons in de aanslag de beste plekjes op, zorgen dat we niet in de weg staan, maar toch alles vast kunnen leggen en dan is het zover…………

Juf Monique wordt onder het toeziend oog van haar leerlingen, haar familie en haar collega’s het lokaal ingeleid. Ze is totaal overdonderd, totaal verrast, laat alles over haar heen komen en bij de aanblik van al die mensen, onder het oog van de camera breekt ze even. Ik kijk in haar ogen, kijk naar haar familie en weer terug  en voel ook bij mezelf even een traan. Ze is blij, ze is overdonderd, ze is trots en in de glimmende ogen van haar leerlingen zie je het ook…….ze zijn trots! Trots op hun juf Monique, de leukste, de beste, de liefste en de meest gewaardeerde juf.

Er volgen veel woorden van lof van de directeur van de school Jan Veenstra, Wethouder van onderwijs Brekelmans en van de voorzitter van de stichting waar deze school onder valt. Woorden van lof, waar vooral heel veel oprechte trots uit spreekt. Niet omdat het zo hoort, niet omdat de camera’s draaien, nee deze mensen zijn oprecht trots dat “hun” Monique hier in het zonnetje gezet wordt. En Monique zelf…….. die weet in al dit geweld vooral te uiten met hoeveel liefde ze haar werk doet, hoe graag ze doet wat ze doet en juist op deze school met dit team, want ze doet dit niet alleen…...

Terwijl Monique de pers te woord staat, worden wij bijgepraat door Jan. Hij vertelt ons meer over de achtergrond van de school, hoeveel oog de juffen en meesters van deze school hebben voor hun leerlingen, over de bijzondere combinatie die zij gekozen hebben van spel en theorie omdat nou eenmaal het ene kind beter is in “gewoon” leren en het andere in leren door middel van spel. Hoe elke klas met elkaar musicals maakt en speelt, niet pas in groep 8 nee het is een onderdeel van elk leerjaar, het is een manier om leerlingen zich te leren uiten op een totaal andere manier dan ze gewend zijn, door spel, door drama. Jan spreekt vol passie, vol overgave, vol liefde voor zijn vak en voor zijn leerlingen en zijn collega’s. Je proeft de bevlogenheid, de betrokkenheid bij elk kind, elk individu. Niet een kind is hetzelfde, niet een kind is een nummer, ze verdienen elk hun eigen aandacht, want elk kind is speciaal!

En als ons bezoek er bijna op zit, we afscheid nemen van een klas vol blije en hyperactieve kinderen schudt juf Monique ons nog zichtbaar geemotioneerd de hand. Ze bedankt ons vanuit haar hart en toont ons haar waardering. En ja, dan zijn ook wij gewoon mensen, gevoelig voor dit soort woorden, gevoelig voor dit gevoel. Ja ook dit is weer zo'n mooi "Flower Your Moment momentje"!

De menselijke kant

Yesss, vandaag weer één, weer een collega, die weet dat er voor haar weer werk is na haar periode bij RijnPlant. Weer een collega, die de onzekerheid op dat vlak even los kan laten, even kan zuchten van verlichting, omdat ze weer door kan... de financiële zorgen even los kan laten, weer vooruit kan kijken......

En toch lacht ze niet, ze is wel blij, opgelucht, maar net als de meesten die vertrekken lacht ze niet.....

Het is zo dubbel, ze gaan weg, hebben gelukkig op tijd iets anders gevonden, maar eigenlijk, diep van binnen willen ze niet. Op een enkele uitzondering na, waren ze helemaal niet van plan het bedrijf binnenkort te verlaten, waren ze niet bezig met een eventuele andere baan.

Het onvrijwillig moeten vertrekken doet veel met de collega's. Het blijft onwerkelijk, hoewel het al maanden duidelijk is. Nu de namen ook echt bekend gemaakt zijn, de stickers geplakt zijn op de poppetjes, komt het voor elk van hen toch nog even keihard binnen.

 

De een kan er schijnbaar luchtig over doen en de ander is dagen van slag, uit zijn hum, moet zichzelf echt weer zien te herpakken...... En ja, het is zo logisch dat dat gebeurt. Sommige poppetjes werken al 30 jaar met hun hele ziel en zaligheid voor het bedrijf, weten niet beter dan dat hun leven is, zo'n deel van hun. En ineens is dat zomaar weg, afgenomen na de overname, door de beslissing van de nieuwe eigenaar. Een beslissing die volgens de strategie van dat bedrijf logisch is, maar nee........ natuurlijk voelt dat voor deze collega's niet zo. Er is de laatste jaren zo hard geknokt, er is zoveel energie in gestoken om het hoofd boven water te krijgen/houden. Natuurlijk door de familie van Rijn zelf , maar zeker ook door een groep loyale medewerkers die er altijd voor zijn blijven gaan.  Natuurlijk voelt elk van hen dit als een grote teleurstelling, als een falen, als een......tja hoe voelt het eigenlijk....... Een van de collega's zei het kort en bondig: zo zonde, zo verrotte zonde.........

De bergen tijd, passie, energie en natuurlijk ook geld zijn niet genoeg geweest, het heeft niet zo mogen zijn. Het bedrijf heeft hele mooie en hele slechte jaren gekend en ze hebben ze allemaal meegemaakt. En nu......... nu is het voor dit onderdeel van RijnPlant klaar, de tuin is verkocht en de nieuwe eigenaar is al begonnen met de eerste werkzaamheden, terwijl wij aan het afbouwen zijn.

 

De laatste periode wordt er nog keihard gewerkt om de afbouw goed te laten verlopen, wordt elke klant nog steeds gekoesterd, elke plant door de echte liefhebber nog zorgvuldig uitgezocht, maar je voelt het elke dag....... elke dag is er één minder, de weken worden fluisterend afgeteld en soms even naar elkaar hardop, even schreeuwend, even de zelfbeheersing verliezend.

 

Het is al een aantal maanden bekend dat de activiteiten op de locatie van Rijnplant in Naaldwijk, de handelskwekerij, per 31 december stoppen. Na de overname door Dümmen Orange is besloten dat de kwekerij niet past in de strategie en dat alleen de veredelingstak onder Dümmen Orange door gaat. Er wordt al geruime tijd intern en extern gekeken naar nieuwe werkplekken en terwijl de datum nadert, wordt het clubje wat uiteindelijk " sneuvelt" gelukkig steeds kleiner.
Zoals het een fatsoenlijk werkgever betaamt, is voor deze mensen een keurig outplacement traject opgestart en bestaat er een sociaal plan. Netjes en fatsoenlijk, zoals het hoort, maar weet je........dat neemt het gevoel voor de mensen niet weg. De een voelt zich afgedankt, de ander voelt het als een rotschop en weer een ander lijkt al maanden gelaten. Voor elk van hen voelt het zoals het voor hem/haar voelt. Ik sla het gade, met mijn eigen gevoel, ben nauw betrokken door wie ik ben en door mijn rol als OR lid en ja, ook ik heb na straks 6 jaar het stickertje opgeplakt gekregen.

Het moet blijkbaar zo zijn, ik heb meegemaakt hoe er gevochten is, maar het was gewoon niet genoeg. Ik kan het beredeneren, kan heel veel begrijpen, maar ook ik voel er bij wat ik voel. Maar een ding weet ik zeker, elk van de collega's waar ik hier over praat, vindt weer zijn weg, vindt weer zijn pad. Als straks de kappen leeg raken, de laatste Anthuriums de tuin af gaan, komt er een einde aan een tijdperk, een einde aan dit hoofdstuk en begint voor elk van ons een nieuwe. We komen elkaar in deze sector vast weer tegen, elk in onze nieuwe rol, met ons eigen gevoel.

 

Ik schrijf veel, maar hield me tot nu toe ver van dit onderwerp. Hoog tijd om het nu wel te doen, vanuit mijn gevoel, mijn beleving, voor mijn collega's en voor mezelf. Het is tenslotte ook één van de vele verhalen uit de sierteeltsector. Dit keer alleen een minder mooi verhaal, want ook die zijn er helaas veel.

 

 

Die kleine dingen die het doen

Dagen heb ik getwijfeld of ik er een blog aan zou wijden of toch maar liever niet. De reden van de twijfel? Niet altijd alles hoeft op de voorgrond te komen of gedeeld te worden.
Uiteindelijk geeft de doorslag dat ik het iets vindt wat gedeeld moet worden, wat zo eenvoudig, zo simpel is en zoveel impact heeft.

Een paar weken geleden zat ik voor Flower Your Moment online op twitter toen ik een berichtje tegen kwam waaruit bleek dat iemand onder mijn volgers zich absoluut niet happy voelde. De reden doet er niet toe, maar het raakte me het te lezen en ik besloot haar digitaal een hart onder de riem te steken. Ik zocht een mooie foto tussen mijn grote verzameling en vond er een waarvan ik hoopte dat hij haar blij zou maken. Niks terug verwachtend stuurde ik haar deze foto en in mijn achterhoofd speelde voor mij de reden even door waarom zij zich die dag totaal niet blij voelde.

Dezelfde dag nog kreeg ik van haar een reactie die de tranen in mijn ogen deden schieten. Hoe simpel was voor mij het gebaar geweest, maar hoe groot bleek de impact, ook al was het maar een digitaal gebaar. Vanuit het gedachtegoed van Flower Your Moment, waar wij voor staan, kon ik maar een ding doen en dat is haar toezeggen dat ik dit digitale gebaar graag om wilde zetten in een real time belofte. Via wat berichtjes over en weer, beloofde ik haar dat ze binnenkort verrast zou worden met een mooi fleurig cadeau, wat haar hopelijk een klein beetje vrolijkheid zou kunnen geven.

Zo gezegd, zo uiteindelijk gedaan. Met de hulp van mijn collega werd afgelopen week een mooie mand met onder andere dezelfde Cyclamen als op de foto, bij haar bezorgd. Of eigenlijk bij haar buren, want ze bleek heerlijk op vakantie te zijn. Nog geen 4 dagen later werd mijn mailbox en timeline even overspoeld. De dankbaarheid, de ontroering, de “verbaasdheid” over het nakomen van de belofte spatte van mijn scherm en wederom gebeurde het, dat ik met tranen in mijn ogen deze zee van dankbaarheid binnen liet komen. Hoe eenvoudig was het geweest en hoe ongelooflijk veel plezier hebben we haar hier mee gedaan. Is dit niet waar het gewoon om gaat? Het denken aan elkaar, het er zijn voor elkaar, het met kleine dingetjes proberen net even het verschil voor iemand te maken.

De mensen om mij heen weten dat 2015 voor mij niet het mooiste jaar is, dat het een jaar is waarbij alle zekerheden die ik in mijn leven had, zo ongeveer verdwenen zijn. Een jaar waarvan ik ook weet dat de tweede helft al weer een stuk beter voelt dan de eerste, ik nieuwe kansen met beiden handen gegrepen heb en dat ik hier veel en veel sterker uit kom dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. En ook ik heb dit jaar ervaren hoe belangrijk die kleine en grote gebaren van anderen op die momenten zijn. Zomaar een onverwacht lief berichtje op wat voor anderen een feestdag was, even de woorden dat je altijd mag bellen als je je verhaal kwijt wil, even die hand op je schouder in het voorbij lopen, even samen een hapje eten, de ontelbare lieve troostende berichtjes van tot dan toe bekende en zeker ook minder bekende mensen om mij heen, even een knuffel, een mooie bos bloemen, zomaar. Zo warm, zo mooi, zo dierbaar en zo vol niet te beschrijven steun.

Met dit blog schrijf ik eigenlijk beiden kant op, de soms zo eenvoudige manier om er voor een ander te zijn, om een heel klein beetje verschil te maken. En de andere kant, het mogen ervaren hoe het voelt als dat gebaar gemaakt wordt, zelfs door tot dan toe volledig onbekenden.

Twee kanten en daarmee ook twee boodschappen:
Bedenk je geen twee keer en maak ook dat verschil voor een ander met een mooi klein gebaar.

En ja…….. uit de grond van mijn hart, uit het allerdiepste van mijn donder: dank jullie wel voor al die keren dat jullie voor mij dat verschil gemaakt hebben en nog steeds maken!!!

Magnolia nostalgie

Neem een gewone vrijdagochtend uit mijn leven, de wekker extra vroeg gezet om nog wat kleine dingen in huis te doen. Niet mijn hobby, maar het hoort er nou eenmaal bij. Daarna even rustig met een kop koffie op de bank. Want inderdaad, zonder koffie, kan mijn dag niet beginnen. Vaak struin ik dan even snel wat borden op Pinterest af. Niet echt op zoek, maar ik laat me graag verrassen door al die mooie beelden en zeker niet minder mooie quotes. Zo dus ook vanmorgen. Eerlijk gezegd vond ik niet zo veel mooie dingen. Misschien kwam het niet genoeg binnen, was ik weer eens te veel afgeleid of misschien hadden de vele gebruikers zelf even wat minder inspiratie gehad.

Eigenlijk wilde ik, snel door scrollend, al afsluiten tot ineens die ene foto………… Per direct ging ik terug in mijn geheugen, naar mijn jeugd. Ik zie mezelf zitten in de huiskamer bij mijn opa en oma, starend naar het raam. Daar achter dat raam in de voortuin, stond ze. In volle bloei, in volle pracht met haar talloze roze met witte bloemen. Het roze stak prachtig af en vroeg elke keer mijn aandacht. Elke keer weer, elk jaar weer deed ze me wat, deed ze me wegdromen deze schitterende Magnolia. Naar mate de jaren verstreken werd ze alleen maar mooier, rijper, voller in bloei, steeds meer haar plek innemend in die toch al zo mooie grote voortuin. Elke keer als ik door de tuin naar de voordeur liep, moest ik kijken, trok ze me naar haar toe en elke keer weer zei ik haar even gedag, hoe raar dat ook mag klinken.

Ik kwam in mijn jeugd vaak bij mijn opa en oma, ze hebben mijn moeder in onze opvoeding bijgestaan waar ze konden. Ze woonden in die periode twee straten verder in een ruime bejaardenwoning met twee, voor mijn gevoel, enorme tuinen. Best bizar vond ik zelf, want beiden konden die tuinen niet meer onderhouden, maar oh wat waren ze blij dat ze ze wel hadden, dat ze naar buiten konden en konden genieten wanneer ze maar wilden. En daar ging het toch om! Mijn zus en ik wierpen ons op om de voor hun te zware klussen in de tuin te doen. Natuurlijk wel eens met tegenzin, maar over het algemeen was het mooi om hen daarmee te helpen en ik genoot zichtbaar van al het groene en bloeiende om me heen. Ja toen al. Niet dat ik super groene vingers had of heb, in tegendeel, maar genieten doe ik er zeker wel van. En genieten deed ik ook elk jaar weer van haar in het bijzonder, die steeds maar mooier wordende Magnolia.

Toen opa er inmiddels niet meer was en oma te zwak werd om op haar zelf te blijven wonen, moest er afscheid genomen worden van de zo goed voelende woning met haar mooie grote tuinen. Oma ging naar een bejaardentehuis MET een mooie tuin. Heel veel kwam ze daar niet meer, maar ze keek er vanuit de woonkamer wel op uit en als we haar meenamen naar buiten zag je haar op haar manier nog steeds genieten. En daar ging het toch om!

Na al die jaren kan ik nog steeds niet zomaar langs Magnolia’s lopen, ze trekken mijn aandacht, lijken me te roepen, zeggen me gedag. En heel eerlijk…… ik zeg hen ook nog steeds gedag.

Velden vol zonnebloemen

Met een kopje koffie voor me, de regendruppels tegen het raam en een chagrijnige kat die niet van regen houdt naast me, dwaal ik in gedachten spontaan even af naar velden vol met Zonnebloemen. Zo mooi en zo vrolijk, zo overweldigend. Ik wil er heen, ze weer echt zien.
Dit jaar nog en ik zie wel hoe en waar precies, maar ik WEET dat ik het ga doen. De gedachte alleen al maakt me blij en maakt dat ik de regen niet meer hoor. Het is een mooie dag, in elk geval in mijn hoofd :-) :-)

Emotie van bloemen

Kleur in je leven
De geur houdt je vast

Door iemand gegeven
Jezelf verrast

Gevoel van geluk
Dat stukje vrolijkheid

Soms ook van weemoed
Naar die speciale tijd

Ze ademen de geur
De geur van jouw emotie
De geur van jouw gevoel

Kleur in je leven
De geur houdt je vast

Door iemand gegeven
Jezelf verrast

bron: http://kronkelsvanleandra.blogspot.nl/2015/04/emotie-van-bloemen.html

Gele bloemen in de aanloop naar Pasen - 10 - Zonnebloemen (Helianthus)

Jaaaa zonnebloemen (Helianthus)!! Natuurlijk horen deze in het rijtje gele bloemen van deze week.
Het is er de tijd nog niet voor, maar wat zijn ze toch mooi. En ja dan zeker die geweldige uitgestrekte velden die ik me zelf herinner uit het Loire gebied in Frankrijk. Schitterend!!!

Gele bloemen in de aanloop naar Pasen - 9 - Boterbloemen

Boterbloemen, die mogen deze week niet vergeten worden. Ze worden gezien als onkruid, maar wat is onkruid? Ik vind ze prachtig en dat vond ik vroeger als klein meisje al.
Heel soms pluk ik ze nog, kan ik het niet laten en geniet ik er nog net zoveel van als toen. Of misschien zelfs wel meer.
De boterbloem is trouwens familie van de Ranunculus oftewel Ranonkel.

‪#‎floweryourmoment

 

Gele bloemen in de aanloop naar Pasen - 8 - Tulpen

Met een flinke verkoudheid en koorts, diep weg gestopt onder een dekentje, vind ik deze foto's. Prachtige gele tulpen, symbool voor het voorjaar en de zonneschijn waar iedereen naar uit kijkt.

Gele bloemen in de aanloop naar Pasen - 7 - Narcissen

Narcissen in volle glorie. Het zat er in dat ik daar mee zou komen natuurlijk. Hoezo voorjaar? Heerlijk stukje echt Hollandse vrolijkheid.

Gele bloemen in de aanloop naar Pasen - 6 - Gerbera's

Ja jeetje en dan kom ik deze foto's tegen..... Schitterende gele Gerbera's mooi vast gelegd door SBFoto.nl Perfect voor deze week natuurlijk.

Gele bloemen in de aanloop naar Pasen - 5 - Narcissen

Nu nog mooi in de knop, maar oh wat zijn ze schitterend mooi en geel als ze open komen: Narcissen

Gele bloemen in de aanloop naar Pasen - 4 - Rozen

Rozen, die koop ik niet zo heel snel voor mezelf, maar deze zijn werkelijk prachtig! Misschien toch maar eens doen.

Gele bloemen in de aanloop naar Pasen - 3 - Ranonkels

Prachtige gele ranonkels doen het bij mij altijd goed. Uurtje minder slaap of niet, hier moet je wel vrolijk van worden.

Gele bloemen in de aanloop naar Pasen - 2 - Freesia's

Zoals beloofd elke dag gele foto's deze week:
Schitterende gele Freesia's, die nu te zien zijn tijdens de Freesia show van de Keukenhof.

Gele bloemen in de aanloop naar Pasen - 1

In de aanloop naar de Pasen elke dag de mooiste gele bloemen foto's die ik kan vinden.
Voel je vrij om zelf ook te plaatsen!

De kleur paars

De kleur paars wordt ook wel gezien als een symbool voor passie, inventiviteit, inspiratie, originaliteit en spiritualiteit.
Hieronder een collage van beelden die ik daar wat mij betreft perfect bij vind passen.

8 maart - Internationale Vrouwendag

Het is bijna 8 maart en dus Internationale Vrouwendag. Mega groot in Rusland en op dit moment voor mijn gevoel redelijk onbekend in Nederland. Natuurlijk niet in de sierteelt, maar in elk geval wel bij een groot deel van de Nederlanders.
Maar zeker niet bij mij en nee en dat is niet omdat het een hele belangrijke dag is voor de Anthurium verkoop. Nee, voor mij heeft het wel degelijk betekenis en die heb ik er zelf zo ongeveer 20 jaar geleden in Haarlem aan gegeven.

Verbaasd was ik toen ik de plantenwereld binnen stapte, dat iedereen het rond deze tijd heeft over de Russische Vrouwendag en niet over de Internationale Vrouwendag. Het gaat in de gesprekken over de Vrouwendag puur om omzet en wat 8 maart werkelijk inhoudt, lijkt weinig mensen te interesseren.

Ik probeerde wanhopig mijn collega's bij te praten en te corrigeren, maar heb het uiteindelijk maar even gelaten zoals het was. Maar als je niet deelt, kan je ook niet vermenigvuldigen toch....... Vandaar toch een moment van delen vanuit mij, vanuit mijn gedachten en mijn ervaringen zonder jullie met teveel details te vermoeien.

Voor mij is 8 maart belangrijk op mijn manier en staat 8 maart voor een dag, waarop ik voorheen naar vrouwenfeesten ging. Naast heel veel plezier en heerlijk tot in de late/vroege uurtjes feesten stonden deze dagen in het teken van het herinneren aan het vechten voor de rechten van de vrouw. Denk hierbij aan het vrouwenkiesrecht, gelijkheid, economische onafhankelijkheid, zorg en arbeid. Daarnaast ook zeker voor de gevechten tegen seksueel geweld, discriminatie en racisme.

Door de jaren heen veranderen deze thema's en verandert de manier waarop deze dag gevierd wordt. Logisch en ook helemaal niet erg. In tegendeel juist. In Rusland is 8 maart een internationale feestdag, waarop de vrouw volledig centraal staat. Zij wordt gevierd en bedankt, het is een eerbetoon, zo ongeveer te vergelijken met onze Moederdag maar misschien nog wel veel groter dan dat. Een dag volledig in het teken van de vrouw waar ook in Rusland een lange geschiedenis van vechten voor vrouwenrechten aan voorafgaat.

Hier in Nederland valt me rond deze dag al een paar jaar vooral de vraag op of er nog wel een vrouwendag nodig is. Vooral op social media zie ik die vraag veelvuldig voorbij komen. Misschien begrijpelijk als je kijkt hoeveel er veranderd is in de loop der tijd. Maar lieve mensen als ik dan ook lees dat 1 op de 20 vrouwen in Europa verkracht wordt en 40% van de Nederlandse vrouwen te maken heeft met lichamelijk en seksueel geweld, dan is het antwoord toch helder..........
Ik ben dan alleen wel degelijk voor de Russische draai; laten we ALLE vrouwen om ons heen op 8 maart gewoon eens extra verwennen en extra bedanken en laten we dan zeker al het hierboven genoemde niet vergeten!
Neem dit blog mee in je gedachten en denk er aan als je je moeder, je zus, je vrouw of welke vrouw dan ook op 8 maart een bloemetje, plantje of wat dan ook geeft. Het maakt mij niet zoveel uit wat je ze geeft. Natuurlijk zie ik graag dat je een mooie plant geeft of een bos bloemen, maar wees toch eerlijk, het enige wat telt is dat je het met je hart geeft. Wees blij met ze, wees dankbaar en denk zeker ook aan al die vrouwen waar ook ter wereld, die het minder getroffen hebben dan zij.

Een hele dikke warme kus van mij voor al die vrouwen!

 

Wat is er toch zo mooi aan die sierteeltsector?

Wat is het toch wat zo trekt, wat zo aan je blijft kleven, wat zo ontzettend deel wordt van jezelf. Dat wat er voor zorgt dat je er eigenlijk nooit meer uit wilt. Wat is er toch zo mooi aan onze sector? Wat vind jij er zo mooi aan? Hoe ben jij zo verknocht geraakt aan de bloemen en/of de planten? Is het je met de paplepel ingegoten, weet je niet beter, is het deel van je DNA? Of had je dit vroeger niet kunnen bedenken en was je in gedachten voorbestemd voor een hele andere wereld?

Ik zal maar niet vertellen hoe ik mezelf heel vroeger zag. Een groter contrast met wat ik nu doe kan je bijna niet bedenken. Ach misschien wel leuk om mee te beginnen. Heel heel veel jaren terug, als "mini Leandra" zoals mijn nichtjes dat zo mooi zeggen, zag ik mezelf ooit als een geweldige zangeres. Ik zong uit volle borst mee bij een kinderkoor en droomde er van om er mijn beroep van te maken. En als dat echt niet mocht lukken, dan wilde ik stewardess worden. Van beiden had ik een mooi ideaalbeeld van vrijheid en vooral heel erg veel plezier. Natuurlijk veranderde dit beeld in de loop der jaren en verdwenen deze dromen zelfs in het geheel. Ze verdwenen en maakten plaats voor meer realistische plannen in de richting van een mooie carrière bij defensie of zelfs bij de politie. Maar nee, ook dat werd het dus uiteindelijk niet

Via de zorg, de bankwereld en zelfs 9 jaar metaalrecycling rolde ik bij toeval onze schitterende sector in. Nee niet bij toeval, hoe mooi wil je het hebben; door de liefde. Ik had de liefde gevonden in de buurt van Rotterdam en de beslissing was snel genomen om dan ook hier mijn werk te gaan zoeken. Weg uit Haarlem en Amsterdam, wie had dat ooit nog gedacht. Ik niet in elk geval.
Maar ja, je weet het; zeg nooit nooit. Vele sollicitatiegesprekken bij uiteenlopende bedrijven volgden en uiteindelijk kwam ik terecht bij Gerard van der Sar, die toen nog voornamelijk planten exporteerde onder de naam Van der Sar Potplanten. Ik, die de eerste dag in de loods, midden in het seizoen niet verder kwam dan een viooltje. Die niet wist wat haar overkwam toen er die dag ook "gewoon" even 1400 karren verladen moesten worden.

Zoveel planten had ik van mijn leven nog niet bij elkaar gezien en ik wist dus ook echt niet wat me overkwam. Ik was een leek, werd blij van bloemen en planten als ik ze zag, maar had er echt totaal geen verstand van. Eigenlijk was ik toen nog gewoon een doorsnee consument zonder enige plantenkennis.
Een doorsnee consument die gegrepen werd, dat dan weer wel. Vanaf dag 1 liet ik me meezuigen in de wereld van de Latijnse plantennamen. Ik krijg nog steeds nachtmerries van het woord Chrysalidocarpus waarvan ik maar niet begreep waarom ik hem niet gewoon Areca mocht noemen. Die naam wilde dus ook echt niet blijven hangen. Maar.... blijkbaar zijn de wonderen de wereld nog niet uit; jaren later weet ik hem blijkbaar nog steeds wel te herinneren.
Ik liet me meenemen door collega's die hun hele leven al tussen de planten dwaalden en werd op bloemen- en planten gebied een totaal ander mens.
Voor mijn directe omgeving veranderde ik van een totale leek in een soort van wijsneus die van bijna elke plant even moest laten weten hoe hij heette. Best irritant denk ik achteraf zomaar, maar daarmee heb ik, blijkt nu, toch ook weer heel wat plantenkennis overgebracht naar familie en vrienden.
Ik overspoelde ze met planten in alle soorten en maten die anders de container in verdwenen. En ja dat kan natuurlijk niet, zo zijn we niet grootgebracht. Dingen die nog goed zijn, gooi je niet weg die geef je een volgend leven.

Van der Sar ging langzaam over van plantenexporteur naar importeur van glas, keramiek en meer soorten toegevoegde waarde voor de sector. Ook die kant greep me, want het gaat tenslotte om het totaalproduct. Hoe leuk is het om onderdeel te mogen zijn van het tot stand brengen van dit totaalproduct, wat mensen alleen maar blij kan maken, een goed gevoel bezorgd.

De periode die volgde bij de Rijnplant Group/AllsenzA en nu RijnPlant heeft de binding met de sector alleen maar vergroot. Steeds meer en meer werd het mijn thuis en voel ik me trots om onderdeel te zijn van een voor mij steeds groter wordende sierteeltwereld. Heeft mijn netwerk zich uitgebreid met stuk voor stuk bijzondere mensen met bijzondere eigen verhalen. Zonder dat ik het zelf soms door heb is de sector verweven in mijn leven. Op een manier die mij past, waar ik me goed bij voel. In een winkel loop ik niet meer rond als die eerdergenoemde leek, op een beurs voel ik me als een vis in het water. Op de veiling en op de kwekerijen loop ik te glunderen als ik de mooie producten zie. In het buitenland moet ik altijd even gluren hoe de bloemen en planten er bij staan en betrap ik me er op ook altijd even foto's te "moeten" maken. Ik merk zelfs dat ik leer anders naar die producten te kijken, waar ik eerst echt niks mee had. Planten die er bij mij echt niet in kwamen, krijgen ineens wel een kans.

Waarom? Omdat ze zo veel mooier zijn dan ik dacht, compleet met hun eigen verhaal raken ze me. Precies dat verhaal achter al die prachtige producten is het wat die sector nog vele malen mooier maakt, dan ik al wist. Net als het verhaal achter de mensen in deze mooie sector. En daarom ben ik dus ook zo ontzettend benieuwd naar jullie verhaal.