Lichtpuntjes

Lichtpuntjes
Soms zijn ze groot
Soms zijn ze klein
Je hoeft ze niet te zoeken
Je kunt ze zelf zijn

Wel of geen komkommertijd dit jaar

De examenuitslagen zijn bekend, de scholen zijn aan hun laatste weken begonnen, in de sector zijn de FlowerTrials succesvol afgesloten met een record aantal bezoekers en langzaam aan hoor ik om me heen de eerste “prettige vakantie” klinken. De zomer laat het qua weer nog wel afweten, maar de vakantie staat toch echt aan de deur te kloppen. Voor mij het eerste jaar dat ik een zomer in ga als redacteur van FloraNews. Het woord komkommertijd is al regelmatig gevallen en elke keer als ik het woord hoor, vraag ik me stiekem af of die wel echt bestaat in onze sector.

Natuurlijk is de drukke eerste helft van het jaar voorbij, is de feestdagenperiode van de 2016 gelopen en volgens de meeste geluiden helemaal niet verkeerd afgesloten. Natuurlijk niet voor iedereen, maar de positieve geluiden overheersen in de berichten die ik hoor, zie en lees. Maar als ik kijk naar het nieuws van de afgelopen week, dan heb ik het gevoel dat de komkommertijd dit jaar wel eens veel later zou kunnen vallen of dat hij misschien wel aan ons voorbij gaat dit jaar.

De berichtgevingen over de Brexit laten velen van ons voorlopig niet los. Er is nog zoveel onduidelijk en onzeker en er zijn ook in onze sector veel bedrijven die niet weten hoe de nabije toekomst er uit zal zien, wat de effecten van het vertrek van Groot Brittannië uit de EU zal betekenen. Exporteurs, kwekers en transporteurs met duidelijke focus op Engeland wachten met smart op de duidelijkheid die waarschijnlijk nog erg lang op zich laat wachten, maar die wel alles beheerst voor hen.

En dan de ellende van de afgelopen week bij de (glas)tuinbouwbedrijven in Brabant en Limburg. Vandaag is bekend gemaakt dat er geen sprake is van een zogenaamde “Nationale Ramp” en dat houdt onder andere in dat de tuinders die niet of minder goed verzekerd zijn zelf opdraaien voor alle schade. Schade die zo hoog op loopt dat het niet ondenkelijk is dat het doek zal vallen voor tientallen bedrijven.

Twee grote nieuwsberichten van de afgelopen week die de wereld van veel mensen volledig op zijn kop gezet hebben. Twee berichten die nog verstrekkende gevolgen in onze sector zullen hebben. Gevolgen die we voorlopig nog helemaal niet kunnen overzien, maar die een deel van onze sector wel al aardig in de greep hebben. Een positief eerste half jaar dus, maar met een rare, nare afsluiting met veel teveel verliezers. Verliezers die hun schouders er ongetwijfeld weer onder zetten, want dat is onze sector natuurlijk….. harde werkers die het woord opgeven niet kennen. Schouders er onder en keihard knokken en daar wil ik alle gedupeerden, groot en klein vooral heel veel sterkte bij wensen de komende periode.

En stiekem hoop ik dat de overheid nog even mee wil denken, beseft dat dit leed voor veel mensen niet te overzien is en zij daar alle hulp bij nodig hebben. En natuurlijk, ik besef ook dat daar verzekeringen voor zijn, maar jeetje mensen…….heb je die beelden van die kassen gezien op tv…….met verbazing heb ik zitten kijken naar de ravage…….daar rekent toch niemand op.

Blumen sammle ich für dich

Blumen sammle ich für dich,
denn der Duft begeistert mich

Blumen blühen den Himmel hinauf
während unseren Liebenslauf

Mit dir macht Frühling immer Spaß
zusammen Barfuß in dem Gras

Kleurenspel

Kleurenspel
Je maakt haar blij
Tovert
Op haar gezicht
Een glimlach vrij

Kleurenspel
Je grijpt haar even
Doet
In haar hart
De passie herleven

Een 10 voor juf Monique van De Hoef & Hugo

Hier zit ik dan, het is 12 uur precies op maandag 5 oktober, mijn hoofd zit vol, de adrenaline stroomt nog door mijn lijf en de indrukken flitsen door mijn hoofd. Het is vandaag de Dag van de Leraar en de dag van “Een 10 voor de juf”, de dag waarop de zo welverdiende waardering getoond wordt aan juffen en meesters.

In alle vroegte stappen we vanmorgen de auto vol vrolijke bloemen en planten in. We gaan op missie, bijna niemand weet nog waarheen, maar wij wel en we hebben er zin in. Vandaag gaan we op pad naar de winnares van de facebookactie van Een 10 voor de juf, de leukste en liefste juf van 2016. Wie dit is, moet nog geheim blijven en dus blijf ook ik, als grote uitzondering, even helemaal stil op social media. Ok, op een klein trigger berichtje na dan, even vanuit de auto. Ik kan het natuurlijk niet laten…… Social Media is snel, dus een verkeerd woord, kan de verrassing al verpesten en dat is het laatste wat je wil.

Vrolijk kletsend reizen we af naar Waalwijk, naar basisschool de Hoef & Hugo. Het blijft een spannend moment, zeker als blijkt dat er om 7.15 uur al twee dames voor een gesloten deur staan te wachten. Het zal toch niet………. Juf Monique zal toch niet nu al aanwezig zijn???? Wat aarzelend lopen we op de dames af en al snel blijkt dat zij bij het “complot” horen. Het zijn de dames van Koffietijd van RTL4, die net als wij op dit tijdstip dringend aan koffie toe waren. Maar niks daar van, eerst die auto leeg, even de handen uit de mouwen. Vele handen maken licht werk en al snel kunnen we het lokaal in om te versieren met allerlei vrolijke bloemen en planten. Op de achtergrond krijg ik mee wat het exacte plan is en dat er door Koffietijd “semi-live” opgenomen wordt. Geen tijd dus voor fouten, geen kans op nog een keer over doen. Nee alles moet in een keer goed.

Langzaam druppelen de eerste kinderen van groep 7/8 binnen, die allemaal stuk voor stuk laten merken hoe spannend en leuk ze dit vinden. Alle bloemen en planten in de klas worden bekeken, aangeraakt en vergeleken. Logischerwijs verschillen de smaken en wordt er zelfs nog even snel onderling geruild.
We praten wat, maken foto’s en voelen ook bij onszelf de spanning opkomen. Nog even, nog heel even en dan is het zo ver. We zoeken met de telefoons in de aanslag de beste plekjes op, zorgen dat we niet in de weg staan, maar toch alles vast kunnen leggen en dan is het zover…………

Juf Monique wordt onder het toeziend oog van haar leerlingen, haar familie en haar collega’s het lokaal ingeleid. Ze is totaal overdonderd, totaal verrast, laat alles over haar heen komen en bij de aanblik van al die mensen, onder het oog van de camera breekt ze even. Ik kijk in haar ogen, kijk naar haar familie en weer terug  en voel ook bij mezelf even een traan. Ze is blij, ze is overdonderd, ze is trots en in de glimmende ogen van haar leerlingen zie je het ook…….ze zijn trots! Trots op hun juf Monique, de leukste, de beste, de liefste en de meest gewaardeerde juf.

Er volgen veel woorden van lof van de directeur van de school Jan Veenstra, Wethouder van onderwijs Brekelmans en van de voorzitter van de stichting waar deze school onder valt. Woorden van lof, waar vooral heel veel oprechte trots uit spreekt. Niet omdat het zo hoort, niet omdat de camera’s draaien, nee deze mensen zijn oprecht trots dat “hun” Monique hier in het zonnetje gezet wordt. En Monique zelf…….. die weet in al dit geweld vooral te uiten met hoeveel liefde ze haar werk doet, hoe graag ze doet wat ze doet en juist op deze school met dit team, want ze doet dit niet alleen…...

Terwijl Monique de pers te woord staat, worden wij bijgepraat door Jan. Hij vertelt ons meer over de achtergrond van de school, hoeveel oog de juffen en meesters van deze school hebben voor hun leerlingen, over de bijzondere combinatie die zij gekozen hebben van spel en theorie omdat nou eenmaal het ene kind beter is in “gewoon” leren en het andere in leren door middel van spel. Hoe elke klas met elkaar musicals maakt en speelt, niet pas in groep 8 nee het is een onderdeel van elk leerjaar, het is een manier om leerlingen zich te leren uiten op een totaal andere manier dan ze gewend zijn, door spel, door drama. Jan spreekt vol passie, vol overgave, vol liefde voor zijn vak en voor zijn leerlingen en zijn collega’s. Je proeft de bevlogenheid, de betrokkenheid bij elk kind, elk individu. Niet een kind is hetzelfde, niet een kind is een nummer, ze verdienen elk hun eigen aandacht, want elk kind is speciaal!

En als ons bezoek er bijna op zit, we afscheid nemen van een klas vol blije en hyperactieve kinderen schudt juf Monique ons nog zichtbaar geemotioneerd de hand. Ze bedankt ons vanuit haar hart en toont ons haar waardering. En ja, dan zijn ook wij gewoon mensen, gevoelig voor dit soort woorden, gevoelig voor dit gevoel. Ja ook dit is weer zo'n mooi "Flower Your Moment momentje"!

De menselijke kant

Yesss, vandaag weer één, weer een collega, die weet dat er voor haar weer werk is na haar periode bij RijnPlant. Weer een collega, die de onzekerheid op dat vlak even los kan laten, even kan zuchten van verlichting, omdat ze weer door kan... de financiële zorgen even los kan laten, weer vooruit kan kijken......

En toch lacht ze niet, ze is wel blij, opgelucht, maar net als de meesten die vertrekken lacht ze niet.....

Het is zo dubbel, ze gaan weg, hebben gelukkig op tijd iets anders gevonden, maar eigenlijk, diep van binnen willen ze niet. Op een enkele uitzondering na, waren ze helemaal niet van plan het bedrijf binnenkort te verlaten, waren ze niet bezig met een eventuele andere baan.

Het onvrijwillig moeten vertrekken doet veel met de collega's. Het blijft onwerkelijk, hoewel het al maanden duidelijk is. Nu de namen ook echt bekend gemaakt zijn, de stickers geplakt zijn op de poppetjes, komt het voor elk van hen toch nog even keihard binnen.

 

De een kan er schijnbaar luchtig over doen en de ander is dagen van slag, uit zijn hum, moet zichzelf echt weer zien te herpakken...... En ja, het is zo logisch dat dat gebeurt. Sommige poppetjes werken al 30 jaar met hun hele ziel en zaligheid voor het bedrijf, weten niet beter dan dat hun leven is, zo'n deel van hun. En ineens is dat zomaar weg, afgenomen na de overname, door de beslissing van de nieuwe eigenaar. Een beslissing die volgens de strategie van dat bedrijf logisch is, maar nee........ natuurlijk voelt dat voor deze collega's niet zo. Er is de laatste jaren zo hard geknokt, er is zoveel energie in gestoken om het hoofd boven water te krijgen/houden. Natuurlijk door de familie van Rijn zelf , maar zeker ook door een groep loyale medewerkers die er altijd voor zijn blijven gaan.  Natuurlijk voelt elk van hen dit als een grote teleurstelling, als een falen, als een......tja hoe voelt het eigenlijk....... Een van de collega's zei het kort en bondig: zo zonde, zo verrotte zonde.........

De bergen tijd, passie, energie en natuurlijk ook geld zijn niet genoeg geweest, het heeft niet zo mogen zijn. Het bedrijf heeft hele mooie en hele slechte jaren gekend en ze hebben ze allemaal meegemaakt. En nu......... nu is het voor dit onderdeel van RijnPlant klaar, de tuin is verkocht en de nieuwe eigenaar is al begonnen met de eerste werkzaamheden, terwijl wij aan het afbouwen zijn.

 

De laatste periode wordt er nog keihard gewerkt om de afbouw goed te laten verlopen, wordt elke klant nog steeds gekoesterd, elke plant door de echte liefhebber nog zorgvuldig uitgezocht, maar je voelt het elke dag....... elke dag is er één minder, de weken worden fluisterend afgeteld en soms even naar elkaar hardop, even schreeuwend, even de zelfbeheersing verliezend.

 

Het is al een aantal maanden bekend dat de activiteiten op de locatie van Rijnplant in Naaldwijk, de handelskwekerij, per 31 december stoppen. Na de overname door Dümmen Orange is besloten dat de kwekerij niet past in de strategie en dat alleen de veredelingstak onder Dümmen Orange door gaat. Er wordt al geruime tijd intern en extern gekeken naar nieuwe werkplekken en terwijl de datum nadert, wordt het clubje wat uiteindelijk " sneuvelt" gelukkig steeds kleiner.
Zoals het een fatsoenlijk werkgever betaamt, is voor deze mensen een keurig outplacement traject opgestart en bestaat er een sociaal plan. Netjes en fatsoenlijk, zoals het hoort, maar weet je........dat neemt het gevoel voor de mensen niet weg. De een voelt zich afgedankt, de ander voelt het als een rotschop en weer een ander lijkt al maanden gelaten. Voor elk van hen voelt het zoals het voor hem/haar voelt. Ik sla het gade, met mijn eigen gevoel, ben nauw betrokken door wie ik ben en door mijn rol als OR lid en ja, ook ik heb na straks 6 jaar het stickertje opgeplakt gekregen.

Het moet blijkbaar zo zijn, ik heb meegemaakt hoe er gevochten is, maar het was gewoon niet genoeg. Ik kan het beredeneren, kan heel veel begrijpen, maar ook ik voel er bij wat ik voel. Maar een ding weet ik zeker, elk van de collega's waar ik hier over praat, vindt weer zijn weg, vindt weer zijn pad. Als straks de kappen leeg raken, de laatste Anthuriums de tuin af gaan, komt er een einde aan een tijdperk, een einde aan dit hoofdstuk en begint voor elk van ons een nieuwe. We komen elkaar in deze sector vast weer tegen, elk in onze nieuwe rol, met ons eigen gevoel.

 

Ik schrijf veel, maar hield me tot nu toe ver van dit onderwerp. Hoog tijd om het nu wel te doen, vanuit mijn gevoel, mijn beleving, voor mijn collega's en voor mezelf. Het is tenslotte ook één van de vele verhalen uit de sierteeltsector. Dit keer alleen een minder mooi verhaal, want ook die zijn er helaas veel.

 

 

Die kleine dingen die het doen

Dagen heb ik getwijfeld of ik er een blog aan zou wijden of toch maar liever niet. De reden van de twijfel? Niet altijd alles hoeft op de voorgrond te komen of gedeeld te worden.
Uiteindelijk geeft de doorslag dat ik het iets vindt wat gedeeld moet worden, wat zo eenvoudig, zo simpel is en zoveel impact heeft.

Een paar weken geleden zat ik voor Flower Your Moment online op twitter toen ik een berichtje tegen kwam waaruit bleek dat iemand onder mijn volgers zich absoluut niet happy voelde. De reden doet er niet toe, maar het raakte me het te lezen en ik besloot haar digitaal een hart onder de riem te steken. Ik zocht een mooie foto tussen mijn grote verzameling en vond er een waarvan ik hoopte dat hij haar blij zou maken. Niks terug verwachtend stuurde ik haar deze foto en in mijn achterhoofd speelde voor mij de reden even door waarom zij zich die dag totaal niet blij voelde.

Dezelfde dag nog kreeg ik van haar een reactie die de tranen in mijn ogen deden schieten. Hoe simpel was voor mij het gebaar geweest, maar hoe groot bleek de impact, ook al was het maar een digitaal gebaar. Vanuit het gedachtegoed van Flower Your Moment, waar wij voor staan, kon ik maar een ding doen en dat is haar toezeggen dat ik dit digitale gebaar graag om wilde zetten in een real time belofte. Via wat berichtjes over en weer, beloofde ik haar dat ze binnenkort verrast zou worden met een mooi fleurig cadeau, wat haar hopelijk een klein beetje vrolijkheid zou kunnen geven.

Zo gezegd, zo uiteindelijk gedaan. Met de hulp van mijn collega werd afgelopen week een mooie mand met onder andere dezelfde Cyclamen als op de foto, bij haar bezorgd. Of eigenlijk bij haar buren, want ze bleek heerlijk op vakantie te zijn. Nog geen 4 dagen later werd mijn mailbox en timeline even overspoeld. De dankbaarheid, de ontroering, de “verbaasdheid” over het nakomen van de belofte spatte van mijn scherm en wederom gebeurde het, dat ik met tranen in mijn ogen deze zee van dankbaarheid binnen liet komen. Hoe eenvoudig was het geweest en hoe ongelooflijk veel plezier hebben we haar hier mee gedaan. Is dit niet waar het gewoon om gaat? Het denken aan elkaar, het er zijn voor elkaar, het met kleine dingetjes proberen net even het verschil voor iemand te maken.

De mensen om mij heen weten dat 2015 voor mij niet het mooiste jaar is, dat het een jaar is waarbij alle zekerheden die ik in mijn leven had, zo ongeveer verdwenen zijn. Een jaar waarvan ik ook weet dat de tweede helft al weer een stuk beter voelt dan de eerste, ik nieuwe kansen met beiden handen gegrepen heb en dat ik hier veel en veel sterker uit kom dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. En ook ik heb dit jaar ervaren hoe belangrijk die kleine en grote gebaren van anderen op die momenten zijn. Zomaar een onverwacht lief berichtje op wat voor anderen een feestdag was, even de woorden dat je altijd mag bellen als je je verhaal kwijt wil, even die hand op je schouder in het voorbij lopen, even samen een hapje eten, de ontelbare lieve troostende berichtjes van tot dan toe bekende en zeker ook minder bekende mensen om mij heen, even een knuffel, een mooie bos bloemen, zomaar. Zo warm, zo mooi, zo dierbaar en zo vol niet te beschrijven steun.

Met dit blog schrijf ik eigenlijk beiden kant op, de soms zo eenvoudige manier om er voor een ander te zijn, om een heel klein beetje verschil te maken. En de andere kant, het mogen ervaren hoe het voelt als dat gebaar gemaakt wordt, zelfs door tot dan toe volledig onbekenden.

Twee kanten en daarmee ook twee boodschappen:
Bedenk je geen twee keer en maak ook dat verschil voor een ander met een mooi klein gebaar.

En ja…….. uit de grond van mijn hart, uit het allerdiepste van mijn donder: dank jullie wel voor al die keren dat jullie voor mij dat verschil gemaakt hebben en nog steeds maken!!!