Neem een gewone vrijdagochtend uit mijn leven, de wekker extra vroeg gezet om nog wat kleine dingen in huis te doen. Niet mijn hobby, maar het hoort er nou eenmaal bij. Daarna even rustig met een kop koffie op de bank. Want inderdaad, zonder koffie, kan mijn dag niet beginnen. Vaak struin ik dan even snel wat borden op Pinterest af. Niet echt op zoek, maar ik laat me graag verrassen door al die mooie beelden en zeker niet minder mooie quotes. Zo dus ook vanmorgen. Eerlijk gezegd vond ik niet zo veel mooie dingen. Misschien kwam het niet genoeg binnen, was ik weer eens te veel afgeleid of misschien hadden de vele gebruikers zelf even wat minder inspiratie gehad.
Eigenlijk wilde ik, snel door scrollend, al afsluiten tot ineens die ene foto………… Per direct ging ik terug in mijn geheugen, naar mijn jeugd. Ik zie mezelf zitten in de huiskamer bij mijn opa en oma, starend naar het raam. Daar achter dat raam in de voortuin, stond ze. In volle bloei, in volle pracht met haar talloze roze met witte bloemen. Het roze stak prachtig af en vroeg elke keer mijn aandacht. Elke keer weer, elk jaar weer deed ze me wat, deed ze me wegdromen deze schitterende Magnolia. Naar mate de jaren verstreken werd ze alleen maar mooier, rijper, voller in bloei, steeds meer haar plek innemend in die toch al zo mooie grote voortuin. Elke keer als ik door de tuin naar de voordeur liep, moest ik kijken, trok ze me naar haar toe en elke keer weer zei ik haar even gedag, hoe raar dat ook mag klinken.
Ik kwam in mijn jeugd vaak bij mijn opa en oma, ze hebben mijn moeder in onze opvoeding bijgestaan waar ze konden. Ze woonden in die periode twee straten verder in een ruime bejaardenwoning met twee, voor mijn gevoel, enorme tuinen. Best bizar vond ik zelf, want beiden konden die tuinen niet meer onderhouden, maar oh wat waren ze blij dat ze ze wel hadden, dat ze naar buiten konden en konden genieten wanneer ze maar wilden. En daar ging het toch om! Mijn zus en ik wierpen ons op om de voor hun te zware klussen in de tuin te doen. Natuurlijk wel eens met tegenzin, maar over het algemeen was het mooi om hen daarmee te helpen en ik genoot zichtbaar van al het groene en bloeiende om me heen. Ja toen al. Niet dat ik super groene vingers had of heb, in tegendeel, maar genieten doe ik er zeker wel van. En genieten deed ik ook elk jaar weer van haar in het bijzonder, die steeds maar mooier wordende Magnolia.
Toen opa er inmiddels niet meer was en oma te zwak werd om op haar zelf te blijven wonen, moest er afscheid genomen worden van de zo goed voelende woning met haar mooie grote tuinen. Oma ging naar een bejaardentehuis MET een mooie tuin. Heel veel kwam ze daar niet meer, maar ze keek er vanuit de woonkamer wel op uit en als we haar meenamen naar buiten zag je haar op haar manier nog steeds genieten. En daar ging het toch om!
Na al die jaren kan ik nog steeds niet zomaar langs Magnolia’s lopen, ze trekken mijn aandacht, lijken me te roepen, zeggen me gedag. En heel eerlijk…… ik zeg hen ook nog steeds gedag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten